E VOSAUS, DE QUE’N PENSATZ ?

Coma escriveire de lenga d’òil, soi a cercar lo biais d’utilizar la lenga occitana en literatura francesa, question literàri que me tafura dempuei longtemps. Alara, o disi francament, los que vòlan cercar dels pels sus uòus, anatz a la vinha ! Obrissi pas le subjèct per trobar coma comentàri d’escriure sonque en occitan, on una vision militanta.
Veici los problèmas que se pausan :
1°) Coma far passar de l'occitan dins d'unes textes en francés quand la grafia normalisada es de missant legir pel monde non occitaniste.
2°) De saber que la grafia mistralenca pòt esser compresa de tot le monde en se petassan per utilizar dels frasas pròchas de las en francés (e aquò fa patoés),
3°) Escriure coma s'ausís en francés, que fa libre de "terroir" e es per l’autor lo risc de se far clavelat una chiòta mòrta sus la pòrta.

Lo dire de Silvan Chabaud, de Mauresca Fracàs Dub, sòci del PEN club Occitan


Question dificila... n'ai lo cap que fuma ! Es qu'existis d'exemples de romans que mesclan doas lengas? portugués e anglés? francés e bulgar? Per exemple.. fau veire. A mon avejaire sias forçat de transcriure la lenga dins una grafia qu'existis (mistralenca o classica) mai es una marrida idèa de bricolar una grafia "passe partout" que te semblarà evidenta a tu mai pas a totei lei legeires. As que de metre la revirada en dessota a cada còp, en nòta? L'occitan es una lenga, ambé sei còdes.... pòs pas la pensar coma un "soupoudrage" dins lo roman sensa tombar sus lo problema de la compreneson. Tot depend dau public visat, un legeire que parla pas occitan? Alors fau escriure en francés e metre sonque de pichòtas frasas cortetas en occitan (amb revirada) que van pas geinar lo debanament dau quite roman e sa fluiditat. Giono, dins son temps, avia mesclat son òbra amb d'unei mòts prés au provençau, mai d'un biais asardos e de còp en inventant de causas qu'an ren de veire amb la realitat de la lenga, sonque per faire "provençau" o puslèu bensai "provinciau".... Donc mèfi! l'exercici es perilhos.
Vaqui ma pensada, fosca, sus lo sujet


Silvan
www.mauresca.fr




Lo dire de Maime (conegut tamben jós l'escais nom de Limostachut), del siti http://ieumaitot.nireblog.com


L'ustage de mai d'una lenga dins un texte se fasia a l'Atge-Mejan. Avem d'exemple en literatura barròca maitot (las nimfas de du Bartas parlen chascuna dins sa lenga, me sembla). Avem d'exemple en Lemosin emb "Je me souviens de Limoges, te'n rapelas ?" de Melhau : un texte en francés au centre e sus los costats, un texte en occitan diferen dau francés. Panazô, dins daus libres de "terroir" utiliza de las frasas en òc dins los dialògues, sens las revirar (en grafia classica). Crese que Delpastre fai coma lo Melhau dins "D'una lenga l'autra", dau bocin en francés, d'autres en òc, sens revirar. Quò demanda la coneissença de las doas lengas finalament.

Me sembla que fau escriure l'occitan coma l'escrives, pas d'un autre biais. Quand botem 'na frasa en espanhòu o anglés dins un texte en francés, l'escrivem pas en fonetica per que sia mas aisat de legir (de prononciar ?) per un public francés.

Podem utilizar lo francitan maitot. Quò balha 'na color a la lenga. Pense a çò que se fai en argòt francés, coma los romans de Leo Malet. Mas quò demanda maitot 'na coneissença linguistica. O far un lexic a la fin dau libre o de la novela, coma per mai d'un roman "argotier" o "francitan" (coma Jacquou le Croquant).

De segur, fau pensar au public per lo quau escrives. Un public occitanofòne que sap pas escriure la lenga, un public que la sap escriure, un public que la coneis pas dau tot...

La responsa es benleu dins n'autra question : perdeque de l'occitan dins un texte en francés ? Me sembla que lo "perdeque" pòt orientar lo "coma".

Veiqui quauquas reflexions sus la question... Sei pas segur que quò t'aidarà !!